We zijn even gestopt maar hebben de intentie weer op te starten....

December 2008 kwamen Ricardo Moorrees en Gretha van Wieren in contact met elkaar en de vonk sloeg direct over tussen deze twee. Ricardo = fanatiek actief in de wereld van de Argentijnse tango en Gretha = fanatiek actief in o.a. de basketbalwereld en organisatie; voeg deze twee bij elkaar en je krijgt TANGOSALON MEDIA-LUNA!

Nadat Ricardo een paar maanden priveles had gegeven aan Gretha en zij door omstandigheden gestopt was met basketbal, durfden ze de stap aan om samen in Borger te kijken of er belangstelling was voor de Argentijnse tango. Die belangstelling was en is er.

Inmiddels volgen ze samen workshops en lessen bij grootheden in de wereld van de Argentijnse tango om hun passie nog meer te verfraaien en te verbeteren.

Maestro Ricardo kreeg deze ere-titel van collega-docenten en van zijn leerlingen en doet er alles aan om deze titel waardig te zijn.

En tja, de naam MEDIA-LUNA? Het is algemeen bekend dat dit een pas is, maar alleen intimi weten wat deze naam voor Ricardo en Gretha precies betekent en dat willen ze ook zo houden....

Ontstaan van de tango Dans

De Argentijnse tango is ruim honderd jaar geleden ontstaan in Buenos Aires en Montevideo.

Aangenomen wordt dat de negers die als slaven op de plantages werkten het woord tango introduceerden. Zij brachten de candombe mee uit Afrika, een rituele dans waarin elementen uit hun religie en het katholicisme met elkaar vermengd waren. Oorspronkelijk dansten ze in een optocht over straat. Helaas bleek dit vaak tot bloederige gevechten te leiden en werden ze naar besloten kring verbannen. Hierdoor ontstonden de eerste danslokalen, de Sociedades Negros, in de volksmond al snel “Tango’s” genoemd.

Waar muziek was, werd gedanst. Zo ook in de barrio’s. aanvankelijk waren het vooral de naar de stad getrokken gaucho’s die langzaam van hun territorium werden verjaagd doordat groot grondbezitters en speculanten de weidse pampa’s opdeelden in kleine gebiedjes. Zij werden in Buenos Aires compadres (ontheemde gaucho’s) genoemd.

In Buenos Aires probeerden zij hun reputatie hoog te houden met hun cultus van mannelijke moed en eer, behendig messenspel, provocatieve kleding en hun stoere liederen en gitaarspel. Het duurde niet lang of de compadres trokken ook de dansvaardigheden naar zich toe. Hierdoor probeerden veel jonge migranten op de compadres te lijken. Het leverde hen de spotnaam compadritos op. Aanvankelijk was het dansen van de compadres vooral gericht op het spotten me andere bevolkingsgroepen en hun dansen. Hun danspassen werden ook een manier om nieuwkomers die de vaak ter plekke verzonnen choreografische figuren niet beheersten, belachelijk te maken. Daarnaast was het voor hun zaak, om goed te kunnen dansen om zo de bardames en milonguitas (prostituees) het hof te maken. Voor deze dames was dansen inmiddels een beroep geworden: een manier om klanten te werven.

Eind negentiende eeuw was Argentinië voor velen in Europa de gouden droom. Met name jonge, mannelijke gelukszoekers, zochten hun weg naar Argentinië. Ze namen hun dierbaarste bezittingen mee, vaak muziekinstrumenten, en hun herinneringen aan de Europese dansmuziek (walsen, polka’s en mazurka’s). In Argentinië aangekomen wachtte hen de grote teleurstelling van armoede en werkeloosheid. De meesten kwamen niet verder dan de havenwijken in de hoofdstad Buenos Aires, waar ze samen met de gaucho’s en creolen in de zogenaamde huurkazernes belandden. Om het leven enigszins te verlichten en hun ellende te uiten, speelde men muziek, in die tijd vooral fluit, viool en gitaar. Daarnaast waren er de milonga’s: liederen en muziek die de gaucho’s meebrachten van de pampa’s. onder invloed van deze improviserende muzikanten ontstond uiteindelijk een muziekvorm die de naam tango kreeg.

Arme immigranten maakten muziek en muziektradities uit Italië, Spanje en Oost Europa vermenden zich met inheemse Zuid Amerikaanse muziek. Nadat de bandoneon, als vast instrument was opgenomen in de tango muziek ontstond langzamerhand sensuele muziek die tango werd genoemd. Mensen begonnen daarop te dansen. In een maatschappij met meer mannen dan vrouwen was de tango een belangrijk middel om toch nog eens een vrouw in je armen te hebben. Mannen oefenden samen, zodat ze als ze dan “in het echt” dansten, een goede indruk op hun danspartner maakten. Ontstaan in de sloppenwijken en de volkswijken mocht de tango zich steeds neer verheugen in de belangstelling van de gegoede klasse. Maar de echte populariteit van de tango kon pas ontstaan toen er een tournee door Europa was georganiseerd voor een paar orkesten en dansers. De tango werd in de jaren 1915 – 1920 enorm populair in veel Europese hoofdsteden. Deze dans voor twee werd veel dichter bij elkaar gedanst dan in andere dansen in die tijd

In de hoogtijdagen van de tango, zo in de jaren 1930 – 1950, dansten in Buenos Aires op een willekeurige zaterdagavond duizenden mensen de tango in clubs en voetbalstadions. En er speelden heel wat orkesten, elk met hun eigen stijl. Tango is wat dat betreft een echte volksdans, maar dan een volksdans uit de grote stad….

In het begin van de 20ste eeuw veroverde de tango het Europese vasteland. Door haar sensuele karakter werd de dans aanvankelijk verboden door de paus, hetgeen het nodige bijgedragen zal hebben aan haar razendsnelle verspreiding en populariteit. De jaren 20 zijn de jaren van de opkomst van de grote dansorkesten en van zanger, en later tango-idool Carlos Gardel.

De jaren 40 wordt binnen de geschiedenis van de tango, de gouden jaren genoemd. Omdat Europa in staat van oorlog verkeert, groeit de economie van Argentinië als nooit tevoren. Het zijn de jaren van de grote orkesten (D’Arienzo, di Sarli en de bandoneonist Troilo) en feesten met duizenden mensen in de open lucht. Gedurende de jaren 50 daalt de populariteit van de tango door de opkomst van muzieksoorten als jazz, maar ook door de opkomst van andere, vrijere levensopvattingen en stijlen. Wel introduceert Astor Piazolla eind jaren 50 de zogenaamde ‘tango nuevo’, een jazzy variant van de tango die tot op heden nog steeds spraakmakend is. Doordat hij met zijn muziekvorm het volkse karakter van de tango verandert, wordt ook de intellectuele laag van de bevolking betoverd door zijn muziek en toont interesse.

In de jaren 60 krijgt de tango het echt zwaar te verduren door de opkomst van beat en popmuziek, gevolgd door de disco van de jaren 70.

Halverwege de jaren 80 wordt de tango opnieuw ontdekt in Amerika en Europa. Men heeft genoeg dan het individuele dansen en verlangt weer naar een vorm van samen dansen.

Onder invloed van de Tango Nuevo muziek en de Tangos Espctaclos verandert de dansstijl. Paren dansen verder uit elkaar en de figuren worden groter, complexer, meer acrobatisch en dynamischer. Er lijkt een splitsing te komen tussen de salondansers en nuevodansers. Er komen discussies over wat de tangodans zou moeten zijn en steeds meer dansers gaan op zoek naar de definitie en structuur van de dans. Bijna honderd jaar nadat de dans is ontstaan begint deze zich ook te professionaliseren door beroemde dansers zoals Antonio Todaro. En in de jaren 90 door Gustavo Naveiro, Chicho, Mauricio Castro e.a..

Ook in Buenos Aires, waar de tango eveneens te lijden heeft gehad door de opkomst van de moderne muzieksoorten en levensstijlen, is de tango populairder dan nooit tevoren. Werd het zo’n 20 jaar geleden voornamelijk beoefend door stoffige oude dames en heren in verlaten danszalen, tegenwoordig heeft de jeugd zich op de tango gestort en zijn er inmiddels een heel scala aan jonge tangosterretjes die je ’s nachts tegen kunt komen in de meest trendy dansgelegenheden.

Wat maakt de tango nu zo mooi en fascinerend? De dans is in principe helemaal geïmproviseerd.  Dat kan alleen als de leider en de volger erg geconcentreerd op elkaar zijn; dat geeft al een deel van de verklaring voor de sensualiteit waarmee de tango is omringd. Gerichtheid op elkaar. Elke pas kan er immers iets anders gebeuren, als je dan geen vaste patronen hebt om te volgen. Daarnaast zijn de passen van de leider en de volger niet symmetrisch; hij doet iets heel anders dan zij, waardoor er vaak een spannend en onnavolgbaar spel tussen de vier benen van het paar ontstaat. Je danst dicht bij elkaar en de rollen van de danspartners zijn volstrekt gelijkwaardig, maar toch heel anders.

Dat is een vorm van communiceren en relatie tot elkaar leggen die we in het gewone dagelijkse leven niet zo toepassen.

Binnen het kader van de dans, kun je, in principe, doen wat je wilt. Dit is wel afhankelijk van de danshouding, de relatie van de danspartners (in technische zin – wie volgt en wie leidt), de muziek en de ruimte op de dansvloer.

Er zijn geen vaste passen combinaties, dus elke tango is uniek en ontstaat ter plekke. Zo kun je de tango vergelijken met een taal: een taal zonder woorden maar met heel rijke uitdrukkingsvormen. De dans die je maakt is een gesprek dat je voert.

Overigens is er ook een heleboel gechoreografeerde tango. Dat is vaak de tango die je op het podium gedanst ziet  worden. Met heel veel spectaculair benen werk en super snel . Indrukwekkend en soms mist het daardoor iets van de intimiteit die je kunt voelen als je zelf te plekke een tango danst en “ontwerpt”.

De tango wordt wel eens vergeleken met lego. Met een paar bouwsteentjes kun je al wat maken en dan krijg je er weer een steentje bij en weer één en weer één en al doende bouw je telkens andere tangokastelen.

Iedereen die bereid is de dialoog aan te gaan en zich te laten verleiden door het spannende , maar moeilijke spel dat tango heet, kan het in principe leren. Tegelijk is de tango niet altijd gemakkelijk. Het systeem is makkelijk uit te leggen, maar het moet echt in je lijf zakken. Als je dan de passen weet, dan begint het pas echt. Tango vraagt concentratie en laat zich niet altijd makkelijk veroveren, maar tango fascineert, is mooi, de muziek is prachtig en het is een prachtige manier van een gesprek voeren met een danspartner. 

Muziek

Begin 20ste eeuw doet de bandoneon zijn intrede in Argentinië. Dit van oorsprong Duits instrument werd rond 1845 ontwikkeld in het ertsgebergte en daar vooral door de mijnwerkers bespeeld. Dit instrument gaf uiteindelijk de tango zijn zo unieke karakter. Het weemoedig klinkende instrument dat oorspronkelijk bedoeld was als draagbaar kerkorgel. Met zijn warme, melancholische en dan weer schrille tonen wist het de gevoelens van die ontheemde mensen in de arme barrio’s als geen ander te verwoorden. Met het intreden van de 20ste eeuw begint de tangodans ook haar eerste wereldtournee. Jonge, rijke mannen, meestal zonen van rijke immigranten-families, kwamen graag in de bordelen, drink- en dansgelegenheden in de barrio’s, waar van alles te krijgen was op het gebied van vrouwen en plezier.

Onder invloed van deze populariteit kon de tangomuziek zich steeds verder professionaliseren en kwamen de eerste orkesten van de grond. Muzikanten kregen steeds vaker platencontracten en tournees aangeboden, waardoor men er van kon leven. Bekende orkesten uit die tijd, die nog steeds een stempel op de dansvloer drukken, zijn de orkesten van o.a. Roberto Firpo, Francisco Canaro en Vicente Greco, de zogenaamde Guardia Vieja. Darnaast kreeg de tango canción, de gezongen tango, in de orkesten een meer prominente ril en werden de tangoteksten een zelfstandige kunstvorm. Een van de beroemdste tangozangers uit deze tijd is Carlos Gardel. Met zijn  tangolied “Mi noche triste” introduceert hij in 1917 de tango canción.

Vanaf 1920 werden de orkesten steeds groter onder invloed van de enorme populariteit van de tango in europa en Amerika en de opkomst van de radio. Voortaan werd er met 2 bandoneons, 2 violen, een contrabas en een piano gespeeld, het zogenaamde Sexteto Tipico. Ook werd er meer geëxperimenteerd met de bezettingen van de ensembles en het instrumentarium van de tangomuziek. Deze stroming tango muzikanten noemden zich de Guardia Nueva. Bekende tangovernieuwers uit die tijd zijn Osvaldo Fresedo en Julio di Caro.

Door de crisis in de jaren 20 verdwijnen veel orkesten (o.a. de Sextetos Tipicos) van het toneel, alleen de grotere en populaire orkesten overleven en de tango wordt steeds meer commercieel ingezet. De muziek ondergaat begin dertiger jaren met het verbeteren van de economie een verandering.

Orkestleiders als Juan Dárienzo proberen het danspubliek weer enthousiast te maken door een snelle, levendige en ritmische vertolking van oudere composities te spelen en nieuwe muziekarrangementen te schrijven. Dit ook zeker door de invloed van de jazzmuziek die bezig is met een opmars in Argentinië. De orkesten worden groter en krijgen meer de uitstraling van een big band. De eerste tango orkesten in deze nieuwe formule, de Orquestas Tipigas, zijn van o.a. Anibal Troilo, Miguel Calo en Juan D’Arienzo. Zij spelen vanaf dan in eeen bezetting van 4 of 5 bandoneons, meerder violen, een altviool, een cello, een piano en een contrabas. Latere beroemdheden als Osvalda Pugliese en Astor Piazolla spelen in deze orkesten.

Na de tweede wereldoorlog raakt Argentinië geïsoleerd van de rest van de wereld. Veel kunstenaars, waaronder tangomuzikanten als Osvalda Pugliese worden op de zwarte lijst gezet en belanden daardoor in de gevangenis. Het verhaal gaat dat, bij zijn afwezigheid, het orkest tijdens een optreden een rode anjer op de piano legde om hem te steunen en als stil protest.

In de jaren zestig doet de rockmuziek zijn intrede en de tango dreigt een stille dood te sterven. Ook de angst en censuur doen de salons en concertzalen leeglopen en veel tangomaestro’s vluchten naar Europa en Amerika. Daarnaast worden veel tango opnames vernietigd in een poging de tango de mond te snoeren. Pas in de jaren 80 trekt de tango scene weer aan. Met name de Tange Espectaclo., de podiumtango waardoor grote tangoshows uit Argentinië naar Europa en Amerika geëxporteerd worden , zorgt ervoor dat het publiek weer enthousiast wordt.

Ook musici als bandoneonist Astor Piazolla, die in de jaren vijftig aan het conservatorium studeert in Parijs, dragen bij tot een nieuwe ontwikkeling in tangomuziek. Op aanraden van zijn muzieklerares in Parijs, verdiept hij zich in zijn muzikale afkomst, de tango, en bouwt deze verder uit. Uit een andere visie op tango componeert hij een geheel nieuw tangogeluid, de Tango Nuevo. Hij trekt volle concertzalen op zijn tournees door Japan, Amerika en Europa. Alleen de Argentijnse tangoscene wil aanvankelijk niets van zijn muziek weten, totdat de jeugd enthousiast werd door dit nieuwe en moderne tangogeluid met verwijzingen naar de jazzmuziek. Aan de andere kant was er Osvalda Pugliese die, met zijn complexe ritmische en instrumentale structuren gecombineerd met uiterst gepassioneerde, expressief uitgevoerde melodische thema’s van solisten, een weg opende naar de Tango Nuevo.

Door de muziek van Astor Piazolla, concertmuziek, helemaal niet bedoeld om op te dansen, ontstond er nieuwe aandacht voor de tango en de “roots” van deze muziek. Daarnaast maakten veel Argentijnse vluchtelingen, bijvoorbeeld in Parijs, de tango tot een hernieuwde manier om de banden met hun vaderland vast te houden. Ze combineerden tango bijvoorbeeld met jazz en dat leverde prachtige muziek op waar tegenwoordig nog steeds van genieten.

 

adres	Hercules Segherslaan 39
plaats	7944 LH Meppel
telefoon	+31-623144323
	Latin dansschool
email	info@atmedialuna.com
zie ook	https://www.facebook.com/AT-Media-Luna-197902866913437/

Routeplanner naar AT Media Luna

Latin dansscholen in de buurt